Een afgelopen avontuur

Dag 13 (vrijdag)
Vrijdag, de dag van het toernooi. Ook de dag die begon met een mededeling van Mark. Over wat er zich die avond daarvoor had afgespeeld. Een aantal mensen waren namelijk al naar bed. Wij willen iedereen duidelijk maken dat het uiteraard op een best gruwelijke manier afgehandeld is. Toch hebben wij te accepteren dat het hier een andere cultuur is waar wij moeten omgaan. Dit hebben wij dan ook achter ons gelaten en is iedereen met een frisse blik de dag begonnen.
Zo goed als iedereen begon met de laatste loodjes aan het gebouw van A-step. Hier was niet heel veel werk meer nodig, het kwam vooral neer op water halen.
Toen de groep weer compleet was om te eten ons vaste stekkie in Eldoret is de tactiek besproken van het aankomende voetbaltoernooi. Onder leiding van Marit en Lieke werd er en hecht team gecreëerd. Met captain Pien voorop trok Pamoja Kenya ten strijde. Helaas ging het team iets vaker ten onder dan het verwachte “Wat gaan we doen? WINNEN!”. Met twee potjes van zeven tegen zeven op een hoogte van ruim 2000 meter leek het wel alsof wij geen sportstudenten waren maar een kantoorbaan hadden. De lucht is ijl en het was erg vermoeiend. Slechts één keer werd er door Pamoja Kenya gescoord (dat eindigde in een gelijkspel). Het toernooi was rond 18:00 klaar en zou de volgende dag nog verder gaan. Winnen doen we morgen wel, was het motto. Maar Michel en Rob hadden nog een fantastische verrassing om nog even een drankje te drinken bij de meneer van de community, van het huis, van het verblijf, waar we eerst zouden verblijven, wat nog niet af was en waar we dus uiteindelijk niet zijn verbleven. Rob beloofde: “vijf minuutjes, cola atten en weer weg.” Het werd echter een halfuur maar meneer Daniel was zeer aardig en het complex zag er, ondanks nog niet af, zeer mooi uit. De groep van volgend jaar zal er waarschijnlijk gaan verblijven. Meneer Daniel bleek ook een zeer aardige kerel. Aardig genoeg om na een halfuur maar snel naar het hotel te aan om te eten, te relaxen en te slapen.
Morgen weer een dag, tijd voor revanche.

Max
Dag 14 (zaterdag)
Jambo allemaal, Nathalie en Imke in the building!
Vandaag zijn we vroeg opgestaan zodat wij om 8.30 op het A-step veld zouden staan om te beginnen aan deze laatste dag in Eldoret. Zoals echte Kenianen komen wij natuurlijk niet op tijd en zijn wij pas om 9.00 aanwezig op het A-step veld. We zijn toen gelijk begonnen aan de voorbereidingen voor de hardloopwedstrijd waarmee de ochtend zou starten. Wouter Hoogeveen en Joost hadden zich erg goed voorbereid, waardoor dit erg makkelijk ging. De atleten zaten al met smart op ons te wachten en om 10.00 klonk het startschot voor de wedstrijd. Er werd gelopen in drie categorieën: mzungu’s, mannen, en vrouwen. Mzungu staat voor blanke, en aangezien wij twee helden hadden die deelnamen aan de wedstrijd was dit een aparte categorie. Martijn en Bob waren de toppers van de dag, om in deze hitte en op 2000 meter hoogte 7,5 kilometer te lopen. Allebei zijn ze, onder gejuich van het hele Pamoja Kenia team, succesvol gefinisht. Respect!
Na de wedstrijd ging de dag echt van start met een hoop speeches en voetbalwedstrijden om op deze manier het A-step gebouw te openen. Tijdens deze speeches kwam er ook een dansgroep – de Gospel Warriors, bekend van Keniaanse tv – die ons lekker de heupjes los liet gooien. Het ging de groep best goed af, alleen Joost kneep ertussen uit om de hele dans te filmen.. Dit betekent dat ons danstalent in de toekomst in geuren en kleuren terug te zien is .
Na de speeches en het dansen werd het gebouw door TimTim geopend op een bijzondere manier. Bepaalde personen, die representatief waren voor de verschillende groepen die van het gebouw gebruik gaan maken (vrouwen, kinderen, A-step coaches, dorpsoudsten, geestelijken), kregen namelijk een kaarsje waarmee een vlam aan elkaar werd doorgegeven. Dat symboliseert dat je de tijd moet nemen voor dingen en zorgvuldig moet zijn in wat je doet. Daarna kon iedereen die een kaars had een wens voor het gebouw/de gemeenschap in gedachten nemen, waarna alle kaarsen op een teken gezamenlijk werden uitgeblazen. Timothy heeft daarna officieel het gebouw geopend door het doorknippen van een lint, waarna iedereen het gebouw van binnen mocht bekijken. Voor ons was dit een bijzonder moment, omdat eindelijk écht zichtbaar wat ons harde werken, zowel in Nederland als in Kenia, heeft opgeleverd. Wij zijn ongelofelijk trots op wat we achterlaten in Eldoret, en gaan weg met een gevoel van vertrouwen in A-step.
Na de opening van het gebouw vond op het A-step veld een echte derby plaats, namelijk de wedstrijd tussen de coaches van A-step en het Mzungu-team (Pamoja Kenia!). Na een steekpass van Jur door een paar Keniaanse benen kwam de bal bij Wouter Hoogeveen terecht. Hij gaf een geweldige voorzet naar Mark, die de actie genadeloos afmaakt en een prachtig doelpunt scoorde. Winst voor team Mzungu, feeeeeeeeeest! Hierna begonnen we met het afscheid nemen van onze Keniaanse vrienden. Ongeveer de hele gemeenschap stond in een line-up, waar wij langs liepen met een box, high-five of knuffel gedag te zeggen. Vervolgens verzamelden we bij de bus, waar we van Gladys en Theresa een afscheidsspeech kregen een mooi cadeau om mee naar huis te nemen. Gelukkig kunnen de doorreizigers wat spullen meegeven met de toppers die helaas naar huis gaan , want de backpacks waren toch iets voller gestopt dan nodig was.. ;)
Na ons vertrek van het A-step veld hebben wij bij Tim thuis afscheid van hem genomen, waarna wij een fantastische late-lunch hebben gehad in het restaurant. (Patat en een hamburger!! Wat heerlijk na twee weken telkens hetzelfde eten!) Hierna zijn wij vertrokken richting Nakuru, waar wij morgen van een prachtige safari gaan genieten voordat we aan onze reis naar Nederland of aan een doorreis beginnen. De busreis ging, voor Keniaanse begrippen, redelijk snel voorbij. Dit kan ook te maken hebben met het feit dat iedereen binnen een paar minuten KO lag. Wij gaan nu genieten van een heerlijk bed, lalla salama!
Liefs van Imke en Nathalie



Dag 15
Opeens was het zover dat de laatste dag was aangebroken. Een heel raar gevoel voor velen. Vooral voor degene die niet doorreizen is het zo’n dag waarop je de hele tijd denkt: ‘dit is de laatste keer dat we dit doen en dit is de laatste keer dat we dat zien’. Het begon met een heel chill ontbijt in ons hotel in Nakuru, waarna we met zijn allen met de bus op pad gingen richting Lake Navaisha. Een reis van twee uur, die een aantal keer werd onderbroken omdat we de dieren langs de weg (op de weg) moesten bewonderen. Het begon met de zebra. Na het eerste woord “ZEBRA LINKS’’, zat iedereen met zijn neus en camera tegen het raam geplakt. De stemming zat er goed in. Het bleef echter niet bij zebra’s, een kilometer later kregen we namelijk te maken met bijzonder brutale bananendieven. Jawel, het waren bavianen. Ze zaten niet alleen langs de weg, maar liepen ook op de weg. Toen ze de bus benaderden werd er geschreeuwd: ‘RAMEN DICHT JONGEH!!’. Om zichzelf te verdedigen smeet Michel zijn net gekochte bananen van vijf Shilling per stuk door het raam. Deze werden razendsnel opgegeten, op een manier waarop wij niet gewend zijn een banaan te pellen. Vervolgens, vervolgden wij onze reis die nog een vijf minuten later weer werd onderbroken, omdat er dit keer werd geschreeuwd: ‘GIRAFFE LINKS!!’. Zodra de bus gestopt was, sprintte iedereen naar buiten om de mooiste foto te kunnen maken. Martijn en Joost vonden het hiervoor zelfs nodig om bovenop de bus te klimmen. De zebra’s die we aan het begin van de reis gespot hadden, stelden even later niks meer voor. Ondertussen werd de lunch, die uit cakejes, koekjes, chocola, chips, nootjes en nog meer zoetigheid bestond, genuttigd in de bus.
Toen we eenmaal het meer zagen liggen, duurde het nog zeker een halfuur voordat we aankwamen op de plek van bestemming. Het was een open plek in het bos waar een aantal bootjes lagen om ons het meer over te varen. Helaas begon het net te regenen op het moment dat we in de bootjes stapten. Gelukkig hadden een aantal bootjes een dak waar de regen lekker dwars doorheen viel. We voeren met de bootjes dwars over het zoutwatermeer Lake Naivasha naar de overkant. De overkant was eigenlijk en tussengelegen stuk land wat het zoutwatermeer scheidde van het veel grotere zoetwatermeer. Op dit stukje land begon onze safaritour. Met een aantal gidsen, zagen we in het begin vooral veel drollen en poepies. Maar na een aantal minuten werden de eerste wilde zwijnen gespot, die nadat we te dichtbij kwamen snel wegrenden. Even later werden er ook zebra’s, pelikanen, antilopen (die door een aantal mensen werden aangezien voor elanden), giraffen en buffels. Deze laatsten stonden in een grote groep te grazen, maar nadat de gids voor de 25e keer gefloten had, kwamen er een aantal iets te dreigend op ons af. Hierdoor maakten wij rechtsomkeert en snelden wij ons terug naar de boten. Toen moest het hoogtepunt nog komen: een kudde nijlpaarden langs de waterkant. Tussen deze nijlpaarden zagen wij ook een aantal botten, die bleken te zijn van een nijlpaard dat een maand eerder gestorven was. Esther vond het echter niet zo nodig om dichterbij te komen, aangezien je als je aan een Keniaan vraagt wat het gevaarlijkste dier is, ze altijd antwoorden met: het nijlpaard. Na deze nieuwe levenservaring, stond Joseph weer op ons te wachten om ons naar Nairobi te rijden. Maar we vertrokken niet voordat een aantal Chinezen onze plekken in de boten hadden overgenomen en de man van de souvenirwinkel was leeggekocht.
Na de busreis, waarin het onderwerp seks even goed besproken is aan de hand van een vragenlijst uit een vrouwenblad, kwamen we aan in ons luxe onderkomen voor de laatste nacht. Dit hotel ligt in een enorme villawijk en zorgt ervoor dat wij vannacht nog maar 40 minuten naar het vliegveld hoeven te rijden. Waar de helft van de groep weer terug naar huis zal vliegen.
Na het laatste avondmaal (heel toepasselijk in dit ‘spirituele hotel’) stond nog een laatste gezamenlijke afsluiting op het programma. Deze werd geopend door Rob Conradi, waarna iedereen zijn of haar hoogte- en dieptepunten van de reis mocht delen met de groep. Dit liep uit op een zeer emotioneel afscheid van elkaar. Iedereen deelde zijn of haar ervaringen en gevoelens. Uiteindelijk zorgde dit nog voor een individuele knuffel voor iedereen en van iedereen (wat een kwartier duurde).

Met pijn in ons hart nemen wij afscheid van een fantastisch land, project en samenwerking. Een groep die vanaf Schiphol opeens een hechte eenheid werd en die zich in twee weken ontwikkeld heeft tot een grote familie, waar Rob en Michel de papa’s van zijn (zo zei Rob). Wij willen iedereen bedanken die ons gesteund hebben. Dit kan op elke manier dan ook zijn geweest. Ook jullie hebben het mogelijk gemaakt dat wij zo’n levenservaring rijker zijn. Verwacht vooral niet dat zoon, dochter, vriend, vriendin of wat dan ook meteen zijn hele verhaal in de auto kwijt kan. Want deze ervaring verdiend het om even te laten bezinken. Het besef is deze avond goed binnengekomen, maar meer zal nog volgen.

Daarom schrijven wij, Marit en Max, nu een laatste dankwoord voor de gehele groep. Wij zijn ontzettend trots op de prestatie die wij geleverd hebben. Het resultaat bij A-step is veel groter geworden dan verwacht, kinderen zijn blij gemaakt, coaches hebben nieuwe dingen geleerd, wij hebben nieuwe dingen geleerd, sloppenwijken hebben indruk gemaakt en Kenia heeft nog ontzettend veel te bieden.
Over twee uu richting het vliegtuig, dat wordt weer een lange nacht.

Rob Conradi
Michel Jonker
Mark van Beers
Martijn van den Hadelkamp
Wouter de Haas
Danielle Hoogland
Wouter Hoogeveen
Imke Wolven
Marthe van der Toorn
Anneke Bakker
Heike aan de Meulen
Berit Rezelman
Esther van Leeuwen
Lieke de Smet
Lindsay Scheerman
Elke Hoogenboom
Bob Mantel
Joost Holverda
Jur van Kouteren
Roos Stolwijk
Nathalie Walraad
Mitchell van Strien
Rob Wiggerink
Ingeborg Nouwens
Pien Ploumen
En wijzelf:
Marit Werkhoven
Max Jansen

BEDANKT

Ps: doorreizers, heel veel plezier en doe voorzichtig. Daarnaast, groep van volgend jaar: maak je borst maar nat!