We lopen achter maar doen ons best

Ondanks dat het helemaal niet gelijk loopt doen wij ons best de verslagen te plaatsen. Misschien is dit de laatste mogelijk voor de helft weer in Nederland is dus geniet ervan. De laatste paar dagen volgen nog.
Let ook niet op spelfouten die hebben we vanwege de tijdsdruk niet kunnen controleren.

Max


Dag 7
Jambo sana! (hallo allemaal!)
Na een mager ontbijt, waarbij de worstjes ontbraken, gingen we op weg naar de A-Step bouwplaats om voor de derde dag op rij aan de slag te gaan. Eenmaal aangekomen waren de Keniaanse werkers al lang aan de slag en hadden goede voorbereidingen getroffen. Bij aankomst spotten wij een Piki-Piki (motortaxi) in de verte met een enorme boxen achterop! Dus wij dachten chill, lekker muziek bij het werken. Maar op de Keniaanse manier was er geen rekening gehouden met het feit dat er geen elektriciteit in de buurt was om de versterker te voeden. Oftewel geen muziek, helaas.. Om de dag af te trappen deed Timothy Lusala een praatje en deed Danielle een kort (Nederlands) gebedje. Dat gebedje werd duidelijk gewoonte om de dag of een bijeenkomst te beginnen.
De helft van ons begon met de laatste kamers stuken, overige studenten gingen aan de slag met water dragen. In de laatste kamers lagen de middelen om te stuken al klaar en was het cement gemengd. We konden snel aan de slag om hopelijk de laatste kamers af te werken. De andere helft had inmiddels een lijn gemaakt om de emmers water door te geven naar de bouwplaats.
Na ongeveer 2 uur bedacht Rob Conradi dat er twee jaar geleden een waterpomp was gegeven aan Timothy. Deze pomp werd even later opgehaald. Oftewel we hadden dit ook twee dagen eerder kunnen aansluiten. Toen de pomp aangesloten was op de waterput duurde het weer even voordat de pomp het water naar boven kreeg. Inmiddels gewend aan de Keniaanse manier van werken, gingen we tijdens het wachten een balletje overgooien met de buurkindertjes (terwijl de anderen nog hard aan het werk waren). Toen de waterpomp werkte hadden we binnen tien minuten de grote vaten gevuld en konden de Kenianen opeens hard rennen, zodat de pomp niet uit gezet hoefde te worden.
Aan het eind van de ochtend waren er ook een aantal mensen bezig met het uithakken van de ramen. Hiermee werd bedoeld dat er gaten in de kozijnen moesten worden gehakt voor de bevestigingspunten. Oftewel de Keniaanse manier van werken is eerst alles opbouwen en metselen en daarna een stuk weer afbreken en afhakken. Logisch.
Voor de lunch van die dag reden we naar het centrum toe waar we op een nieuwe locatie gingen lunchen. In een Amerikaanse setting kregen we een lekkere lunch voorgeschoteld met zowaar een mini sandwich! Na de lunch was er nog tijd om een boodschapje te doen voor de komende dagen en bier in te slaan voor de avonden. Toen alle boodschappen waren ingepakt en in de bus waren gelegd gingen de jongens en meisjes ieder hun eigen weg. De jongens gingen naar een rehabilitatie centrum en de meisjes gingen naar een sloppenwijk om te discussiëren met vrouwen over de positie en problemen van de vrouwen.
De jongens zijn samen met de coaches van A-step in de bus naar het rehabilitatiecentrum gegaan. Aangezien de Kenianen niet iedere dag douchen stonden de ramen in de bus zo ver mogelijk open. Toen we eenmaal waren aangekomen konden we nog net de laatste speech van de graduationsceremony meemaken. Na deze speech werden we hartelijk welkom geheten door de directeur/pastoor, die alleen de voorste rij personen kon verstaan. De rest viel zowat in slaap. Wederom werd er weer gebeden. Na dit gebed vertelde de pastoor over zijn moeilijke geschiedenis en de reden van de oprichting van het centrum. Ook kwamen er drie ex-verslaafden aan het woord, waaronder een vrouw die in Amerika gestudeerd heeft en een baan in de zorg had. Ze sloot af met de mooie woorden don’t talk the talk, but walk the walk. Daarnaast was er ook een leraar van de universiteit die 86% van zijn leven (36jaar) verslaafd is geweest aan de alcohol. Het kan dus iedereen overkomen.
Tijdens dit laatste gesprek kwamen we door de taalbarrière op het onderwerp Corona in plaats van de valuta Kronen uit. Niet geheel ontoepasselijk in de aanwezigheid van drie ex alcoholisten. Toen we even later buiten stonden en er iemand gedag tegen ons zei, waarop geantwoord werd met “cheers” was het serieuze van deze trip helemaal weg. Na nog een korte rondleiding door het complex gingen we nog even volleyballen met een aantal mensen van het rehabilitatiecentrum. Toen we weer bij de bus aankwamen overhandigden Timothy, Mark en Martijn heel plechtig een bal aan het centrum. Hier werden natuurlijk echte persfoto’s van genomen en na deze overhandigingen gingen de jongens weer terug naar het hotel. Aangezien de meisjes nog niet terug waren konden de jongens nog heerlijk genieten van de rust tot ook zij weer terug kwamen bij het hotel. Maar we hebben ze natuurlijk wel heel erg gemist ;)
De meiden zijn vandaag met z’n eenentwintigen in één matatu (waar normaal maar 14 personen in kunnen) in de “slumbs” gaan praten met Keniaanse vrouwen over de positie en problemen van de vrouw in beide landen. Het eerste groepsgesprek wat plaats vond ging over de vrouw en seks. Hierbij is ons vermoeden bevestigd dat Keniaanse vrouwen heel anders gepositioneerd zijn dan Nederlandse vrouwen. De vrouwen mogen bijvoorbeeld hun man geen seks weigeren. Er is een wet in Kenia, dat als zij dit doen, dat hun man hen aan mag klagen omdat hem dan zijn rechten worden ontnomen. Voor ons is dat echt te bizar voor woorden. Hierna hebben wij ook nog een gesprek gehad over de problemen waarmee de vrouwen te maken krijgen. Wij vonden het erg moeilijk om problemen waar wij mee te maken krijgen te bedenken. In vergelijking met Keniaanse vrouwen hebben wij geen problemen. De enigste problemen waar wij mee te maken hebben dat zijn luxe problemen. Samen zijn we opzoek gegaan naar een manier/oplossing om de positie van de vrouw te verbeteren. Wij hebben vooral aangedragen dat de vrouwen in Kenia voor zichzelf moeten opkomen. Echter zijn de vrouwen in Kenia echt bang voor hun man. Ze leven heel erg onder de duim van de man. Wij hebben hun proberen duidelijk te maken dat mannen ook afhankelijk zijn van hun vrouw en dat vrouwen niet alles hoeven te accepteren van een man. Zoals Theresa zei ‘you first have to believe in yourself and then others will believe in you “. Na het laatste gesprek hebben wij één op één gesprekken gehad met een Keniaanse vrouw. Hierbij werd mij ook duidelijk dat sommige vrouwen die wel voor zichzelf opkomen en wegvluchten van hun man daarna in de prostitutie belanden. Dit is voor hen de enigste manier om zichzelf en hu kinderen te onderhouden.

Na het avondeten hadden we nog tijd over om ons voor te bereiden op morgen. Er staat namelijk een grote sportdag op te planning voor ongeveer 300 tot 400 kinderen! Maar meer daarover morgen.
Op het Keniale idee van gisteren over Bob en Wouter willen we nog iets verhelderen. Het poepen onder de douche wordt door één persoon gedaan. Het is dus niet zo dat Bob staat te douchen en Wouter daar naast staat zit te poepen. Voordat er erg vreemde gedachtes bij iedereen beginnen te komen. Dit Keniale idee is door meerdere mensen tot goed idee bestempeld.

Arivideci,
Jur van Kouteren, Rob Wiggerink & Nathalie Walraad.

Dag 8
Vandaag is het zondag, de dag dat de Kenianen naar de kerk gaan. Mensen zijn op de zondag netjes gekleed. Voor hen is ‘God’ zo belangrijk dat wij dit natuurlijk ook willen beleven. De afspraak was dat de dienst van 10 tot 12 uur zou gaan duren, echter was dit niet het geval. We kwamen ietwat te laat dus hierdoor hadden we de eerste mis al gemist. Bijna niemand had echt zin in naar de kerk gaan, maar toen we daar aankwamen en de bus uitstapte werden we door allerlei kinderen omarmd. Pien had meteen al een liefiepiefie vast. Max pakte ook snel een kind op zodat hij niet elk kind indivudueel een high five hoefde te geven. Pien zat de hele ochtend met het kind in de kerk, maar ze was niet de enige met een kindje. Ook Imke, Danielle , Heike en Wouter hadden een klein dropje op hun schoot.
De zucht van te voren werd meteen goedgemaakt door het prachtige gezang. Iedereen kreeg kippenvel en de emotionele onder ons kregen zelfs tranen, wat brachten ze het lied met een gevoel! Het ‘’koor’’ had danspassen ingestudeerd en iedereen zong uit volle borst mee. Helaas werden deze nummers continu onderbroken door de gebeden en een verhaal. Telkens dachten we dat het verhaal ten einde kwam, maar hij bleef maar praten over god. Gelukkig hield Rob Conradi zijn verhaal over ons wel kort, hij vertelde een mooi stukje over ons en over het project. De groep werd opgesplitst. Het ene deel van de groep bleef in de kerk en het andere deel ging naar de zondagschool.
In de zondagschool werden 3 klassen gemaakt. Een klas met de allerkleinste kinderen, daarna de iets grotere kindjes en als laatste de oudere. De klassen werden helemaal volgepropt, soms zelfs met z’n zessen op een schoolbankje. De les van 7-9 jaar, de middelste klas, begon met het voorstellen van de nieuwe kindjes die allemaal zelf een liedje mochten inzetten. God kwam de hele tijd weer aan de beurt: Praise the LORD, amen. Daarna werd een stukje van de bijbel in hun hoofd geprent, letterlijk. Het leek wel een dril. Dit was verschrikkelijk om te zien. In de bijbel staat namelijk gewoon beschreven dat de man twee vrouwen heeft en dat de vrouwen een nietsnut zijn. De kindjes hebben het stukje wel 40 keer moeten herhalen, en dit zo hard als ze konden. Daarna mochten Max en Heike nog iets zeggen tegen de groep en was er tijd voor een beetje interactie. Tijdens dit gesprek kwam naar voren dat ze geen idee hadden waar Nederland ligt en dat ze allemaal van voetbal houden.
Een paar kinderen zaten al klaar voor de sportclinics. We hebben snel de spelletjes (die door de talentvolle SM&O’ers zijn bedacht)uitgezet, maar voordat we konden beginnen moesten we nog lunchen.. De timing was vandaag weer Keniaans. We waren uitgenodigd door iemand van de kerk, die een lunch had georganiseerd. De lunch was zoals elke dag, wat pannenkoekjes, aardappeltjes, rijst en wat groente. Na de lunch was het alweer tijd om een verhaaltje over de kerk te horen, te bidden en iedereen weer honderd keer te bedanken.
Vervolgens zijn we snel naar het veld gegaan, want de kinderen zaten al een tijdje te wachten. Om de beurt werd een groep kinderen meegenomen door twee SM&O’ers die ook een tolk mee kregen. De coach fungeerde als tolk, maar keek ook mee om de nieuwe spellen te leren, zodat ze het later misschien ook kunnen gaan spelen. De dag verliep op de tijdsplanning na verdacht soepel, de spelletjes waren leuk, het doordraaisysteem ging goed en de kinderen waren erg enthousiast. Aan het einde van de dag werden er natuurlijk weer wat speeches gegeven, zowel door Timothy als door de aanvoerders van de voetbalteams. Ieder team kreeg van ons een voetbal mee als aandenken, daarnaast kreeg elke deelnemer een vaantje mee die we nog over hadden van een hockeytoernooi.
Na het geslaagde toernooi gingen we naar Timothy zijn huis om de materialen te overhandigen. Dit deden we in een besloten groep, zodat Timothy goed zicht kreeg op alle materialen. Max en Danielle hielden een kort praatje waarna we de spullen echt aan Timothy gaven. Ceremonieel kreeg hij een splinternieuwe hockeystick aangereikt, eens wat anders dan een voetbal. Dit was vooral voor Tim een emotioneel moment met stiekem toch een traantje.
Het lijkt wel alsof er nooit rust is, want in de avond hadden we nog een evaluatie waarbij alle ervaringen gedeeld werden. Dit werd uiteindelijk een mooie sessie die geleid werd door Michel. Na dit mooie gesprek met de hele groep hadden we eindelijk tijd voor ons zelf en konden we ons gaan voorbereiden op een weekendtrip. Al met al was het een mooie en drukke dag waarin we weer veel ervaringen hebben opgedaan.

Heike en Danielle



Dag 9 14-07-2014 weekend trip
“we zijn er bijna…”
Iedereen kent het nummer we zijn er bijna wel. Normaal zing je dat alleen als je er echt bijna bent. Na één uur begonnen wij al met zingen. Shit…. We zijn er weer ingetrapt… de sukkel-van-de-dag-prijs gaat naar de gehele groep. We zouden er binnen 2 uur zijn. Maar helaas moest deze tijd vandaag x3 gedaan worden. Zelfs het homo stelletje Bob en Wouter konden deze druk nauwelijks aan. Te spreken over een lichtelijke relatiebreuk. Ze slapen daarom vannacht ook gescheiden. Eindelijk hadden we een mooie dag in Eldoret en wie moesten in een stikhete bus zitten? Wij… we hebben bijna van de zon genoten. Alleen wouter zijn rechter arm is bruin geworden. Na een tocht van 2 uur heeft iedereen kunnen plassen onder het toezicht van de apen. We hebben bijna een boswandeling gemaakt door het bos. Maar helaas was het te gevaarlijk om deze tocht door te zetten. Na nog drie uur in de bijna geäircode bus dachten we bij elke heuvel dat we bij na elke heuvel met meer zagen. Doordat de bergen bijna af waren is de bus bijna heel gebleven. Na de laatste heuvel gehad te hebben zijn we aangekomen in het drop Kisumu ( de derde grootste stad van Kenia, waar de opa van Barack Obama is geboren en begraven). Door de bijna groeien communicatie genoten we bijna van de vers gevangen vis aan het water. Toen iedereen zat moesten we vertrekken vanwege de hygiëne. Toen bijna iedereen sacherijnig was viel Ingeborg bijna in slaap in de bus. We gingen eindelijk naar ons wel verdiende zwembad. Het duurde niet lang voordat iedereen met zijn bijna afgetrainde lichaam aan het zwembad lag. Ondertussen was het bijna vijf uur en moesten we vechten voor een plekje in de zon. Om half 6 had bijna iedereen zijn lunch op en gingen we verder met het programma. (de anderhalf uur aan het zwembad en een koud drankje was voor iedereen een genot) Dit zorgde voor wat ontspanning in de groep.
Vanaf dit moment zijn we:
* bijna in de dierentuin geweest
* bijna de zonsondergang gezien
* bijna gevaren
* bijna nijlpaarden gezien
*bijna onszelf voor de 3’dekeer op tv gezien
* bijna pizza gegeten
Zoals jullie kunnen lezen was het vandaag allemaal bijna wel. Vandaag hebben we dus wel apen en impala’s gezien. Na het avond eten zijn we gearriveerd in het hotel, wat erg mooi, chic en luxe was.
Ondanks de opsomming van alle bijna-momenten hebben Rob en Michel erg hun best gedaan om er een geweldige weekend trip van te maken. Qua gezelligheid en enthousiasme is dat tot nu toe zeker gelukt. We willen ze daarom als groep erg bedanken. Om het verslag bijna helemaal af te maken hebben we een aantal wist-je-datjes.
Wist je dat….
• Het eerste het eerste wist-je-datje te gênant is om op te schrijven en over een sms’je ging
• Rob Conradi met een blinddoek om slaapt
• Martijn pistache nootjes voor 12 euro koopt
• Bob denkt dat Spanje in Zuid-Amerika ligt.
• Lieke bijna haar bikini kwijt was bij een bommetje
• we drie keer in het nieuws zijn geweest en het drie keer gemist hebben
• Joost het eerste huwelijksaanzoek gehad heeft
• Het schrijven van dit verslag bijna het leukste was aan deze dag
• Joost en Pien dit verslag geschreven hebben

Hele dikke kus en knuffel van de hele groep
p.s tot over 6 dagen. Vandaag hebben we geleerd dat alles x3 moet dus tot over 18 dagen.

Dag 10
In tegenstelling tot gister was het vandaag de alles wel dag. Na een heerlijk ontbijt en een goede nachtrust waren we helemaal klaar voor een nieuwe dag. De groep had de keuze om met een bootje rond te varen op Lake Victoria. De markt te bezoeken of lekker een dagje bij het zwembad te chillen. De markt was indrukwekkend om te zien, veel kraampjes met eten en kleren. Er zijn mango’s, nootjes en avocado’s gekocht. Levende kippen werden er ook verkocht, deze werden gewoon door de koper in hun handtas gepropt. Iets wat je in Nederland nooit zou zien. We zagen hoe vis klaargemaakt werd en tevens verkocht werd. Verder zijn er een aantal armbanden, kettingen en leuke hebben dingetjes gekocht. Ook hebben we lijnsnuivers gezien en gevraagd hoe het was om te snuiven. Dit moesten wij natuurlijk zelf ook even proberen….. hahhaha toch niet! Kortom de markt was indrukwekkend om te zien, een mooie ervaring.

Het andere gedeelte van de groep die gingen varen over Lake Victoria, zijn lekker uitgewaaid op het water. Met een gids en een bestuurder hebben we langs de randen gevaren van een klein gedeelte van het meer. Met 15 man sterk in de boot hebben we een hoop wild life gezien. Het begin van de trip zijn er vooral vogels langs gekomen en mangrove bomen. Plots zagen we in de mangrove bomen een grote varaan liggen. Deze lag op te warmen in de zon en te wachten op zijn prooi. Toen we de andere kant opkeken van het indrukwekkend grote meer zagen we de eerste oogjes al boven water komen. In het gebied zitten namelijk de nijlpaarden. Op een boomstam langs de oever lag een hele familie te zonnen en uit te rusten. Een erg gaaf moment om te zien dat zulke gevaarlijke beesten zo rustig kunnen liggen!

Na beide activiteiten zijn beide groepen naar het zwembad gegaan en hebben daar nog drie uur in de zon gelegen, gezwommen en gerelaxt. Om toch nog even één bijna momentje te noemen, de groep heeft bijna de honderd gehaald bij het volleyballen in het water… een grote teleurstelling voor een groep sportieve SM&O’ers en ALO’ers … Rond een uur of drie zijn we weer met de bus terug gegaan over de hobbelige wegen door de suikerriet velden. Na een trip van 5 uur kwamen we weer uitgerust en verbrand terug in het hotel! Na het eten is iedereen lekker vroeg zijn bedje ingekropen om zich klaar te maken voor de volgende dag. Kortom het was een zeer geslaagde weekend trip!!

Van jullie weekend verslaggevers Pien & Joost









Dag 11 (16-07-2014, woensdag)

Vandaag splitsten de groep in twee. Er waren een aantal jongens die graag wilden bouwen, de rest ging lekker met de bus richting de school van Gladice. Hier hebben we in de klassen gekeken en gepraat met de kinderen, tenminste als ze Engels konden. Daarna hebben we met de kleuters, middenbouw en bovenbouw een aantal spellen gespeeld. Dit was erg improviseren, aangezien we bijna geen spullen meer hadden. Aan de glimlach van de kinderen te zien vonden ze het ontzettend leuk en hebben zij zich vermaakt. Ook de docenten vonden het fijn dat we er waren, wij werden speciaal door hun bedankt.
De jongens die ‘s ochtends hebben geholpen met bouwen zijn erg ver gekomen en waren verrast door het resultaat. Omdat ze met iets minder waren kwamen ze veel beter tot hun recht en hebben ze echt hard kunnen werken.
Onze lunch was weer in het vertrouwde restaurant (met normale wc!). Na het eten is de groep opgesplitst in kleine groepjes, dit omdat het niet handig is om met grote groepen in de slums te lopen. Elk groepje is met één of twee coaches van A-step naar een slum geweest. Iedereen is naar een andere slum geweest, dit was steeds de slum waar de coach vandaan kwam. De coach had dus veel contacten op deze manier kon elke groep bij een aantal ‘huizen’(dit zijn eigenlijk super kleine hutjes waar ze soms wel met meer dan 5 mensen wonen) naar binnen en met de bewoners praten. Dit was voor veel van ons heftig. De mensen verdienen hun geld door bijvoorbeeld voedsel te verkopen of de was te doen, als ze op een dag niet genoeg verdienen is er geen eten in het huis. Vrouwen verkopen vaak nog hun lichaam als ze niet genoeg verdienen, op deze manier kunnen ze hun kinderen nog wat te eten geven. Ze verdienen hier vaak maar 3 tot 7 euro mee en hebben geen zeggenschap in de manier hou het gebeurd. Mannen willen vaak geen voorbehoedsmiddelen gebruiken, hierdoor zijn veel vrouwen besmet met hiv. De vrouwelijke coaches helpen veel van die vrouwen wel door ze naar een dokter te brengen, medicijnen te regelen en veel voorlichtingen te geven.
Er was een groep die langs is geweest bij een voetbalspeelster uit het voetbalteam van een van de A-step coaches. Dit meisje was elf jaar en ging niet naar school omdat ze overdag op het huis moest passen, haar ouders waren dan op straat aan het werk.
Het verschilde per slum hoe armoedig het was, bij sommigen slums waren de huizen van platen, stelen en doeken, bij andere waren de huizen van modder. Ook het afval op de straten verschilden, bij sommigen was het echt heel smerig en werden de straten ook als riolering gebruikt. Laten we het erop houden dat het voor iedereen erg indrukwekkend was. Waar de schok in de ene slum groter was dan in de andere slum. Eldoret heeft volgens de cijfers minder dan een half miljoen inwoners. Als we de niet-geregistreerde bewoners meetellen, denken wij dat het er zeker meer dan een miljoen zijn. Om even een indruk te wekken…
Na het bezoeken van de slums ging iedereen weer met de piku piku, mutatu of grote partybus (dsco interieur en luide muziek) naar huis. Vandaag zijn we redelijk vroeg thuis gekomen, konden we heerlijk douchen en nog wat kaart spelletjes spelen.
Net hebben we gegeten en straks duiken we allemaal vroeg ons bedje in. Morgen kunnen we een half uurtje langer uitslapen en weer fris en fruitig beginnen aan de nieuwe dag!
Liefs,
Roos en Marthe.

Dag 12
Vandaag was het genieten. De dag begon al goed met het ontbijt om half 9 in plaats van 8 uur. Na het ontbijt kon je de keuze maken tussen bouwen aan het A-step gebouw of lekker chillen bij het hotel. Merendeel van de groep koos natuurlijk voor het chillen. Zo ook wij twee. De meiden lagen lekker in de zon op het gras met teveel koekjes en wat tijdschriften. Voor wij het wisten was het helaas alweer tijd om te gaan lunchen. De lunch was weer eens in het winkelcentrum. De lunch was heerlijk (en eentonig).
Na de lunch hebben wij de groep gesplitst in jongens en meiden voor het kopen van souvenirs. Alle meiden wilde met man en macht een broek laten maken. Na twintig stofwinkels te hebben bezocht kwamen wij bij het ultieme winkeltje aan, helaas kostte daar een broek minimaal 2000 Keniaanse shillings (ongeveer 20 euro). De zoektocht van de vrouwen werd hierdoor per direct beëindigd.
De mannen zijn echter beter geslaagd in hun zoektocht. Zij hebben allemaal een Keniaans voetbalshirt, waarbij zij op de achterkant van het shirt ‘mzungu’ (blanke) 1 t/m 10 hebben laten bedrukken. Alle meiden waren jaloers op de aanwinst van de mannen.
Nadat iedereen weer terug in het hotel was aangekomen, kon Joost zijn schoenen nergens meer vinden. Ook Rob bleek zijn mini rugbybal kwijt te zijn, dit kon geen toeval zijn toch?! In de middag bleken er een stel Kenianen in onze bus te hebben gezeten. Marte had iets verdachts gezien, maar verder had ze geen vermoedens dat deze Keniaan schoenen had verwisseld. Toen Joost hoorde wat Marte had gezien is hij direct in de bus gaan zoeken. Op de plek waar zijn mooie Bootschoentjes eerder de dag stonden, stonden nu afgetrapte bruine, keniaanse, vieze, stinkende, smerige schoenen (met gaten). Joost kwam vloekend terug de groep in.
Zodra we Timothy hadden geïnformeerd over dit incident, werden gelijk alle troepen ingeschakeld, om heel Eldoret overhoop te halen voor deze schoenen en bal! Binnen een uur waren de daders alweer gepakt, en stonden zij bij ons hotel op de stoep. Naast het stelen verstoren ze ook nog eens onze vrije avond (:P). De teruggaven van de spullen ging geheel op Keniaanse wijze, en was erg indrukwekkend/beangstigend voor ons. De jongens moesten als een soort gevangenen op hun knieën zitten, met hun handen in de lucht. Ook moesten zij 10 keer een goede reden vertellen waarom zij de spullen hadden gestolen. Timothy gaf deze jongens nog een wijze les over stelen en gedrag, waarna werd gegarandeerd dat deze jongens veilig thuis zouden komen. De spullen zijn met 1000 excuses eindelijk teruggegeven aan Joost en Rob.
Jullie zullen thuis vast denken: ‘aah, gun die jongens een bal en schoenen.’ Alleen gaat het hier meer om het imago van A-step. Het mag natuurlijk niet zo zijn dat de gasten die uit liefdadigheid meewerken aan dit mooie project vervolgens de dupe zijn van de inwoners van Eldoret en coaches van A-step. Timothy zorgt er op deze manier ook voor dat wij het vertrouwen in A-step blijven houden.
Het was een relaxte dag, met een indrukwekkend einde!
Weltrusten en dikke kus van Berit en Esther.