Hard werken en veel tripjes

De volgende verslagen lopen misschien iets achter met de werkelijkheid. Maar dat maakt helemaal niet uit. Aangezien wij gezien hebben dat jullie (ouders) elkaar prima op de hoogte kunnen houden maken wij ons niet druk. Echter, vinden jullie het zo leuk dit allemaal te lezen dat wij proberen, proberen dus verwacht niet te veel, zo vaak als mogelijk de reisverslagen te plaatsen. Wifi is nog steeds slecht dus geniet van deze verslagen. Hoofdlijn van de volgende verslagen zijn toch wel de toiletverhalen.

Geniet ervan,

Max

Dag 5.
Nadat half acht de wekker was gegaan en het verlies van gisteravond was verwerkt. Zijn we om acht uur lekker gaan ontbijten. Om 09:15 zijn we met Joseph in het busje naar de A-step locatie gereden. Onderweg begon het te regenen.. alweer. Daar aangekomen stond er al een voor Keniaanse begrippen een professioneel bouwvakkersteam op ons te wachten. Na een introductie dansje werden we in vijf groepen verdeeld en aan het werk gezet. De taken waren zoal; water halen bij een put 500 m verderop, zandscheppen, cement mengen en plamuren. Hier wordt onder verstaan het gooien van cement op de muur. Goed voor de agressie en voor stoflongen.
We werden in kamers gezet met de Keniaanse lucht en de bouwvakkers. De bouwvakkers waren alleen niet op de hoogte van onze samenwerking. Ze hebben bepaalde doelstelling te behalen, halen ze die niet dan worden ze ontslagen. Dit wisten wij ook niet omdat het niet was verteld. Alles kwam wel goed door de communicatie en zo konden we aan het werk zonder dat we het idee hadden dat we nogal nutteloos waren.
De planning was om op 13:00 Keniaanse tijd te gaan lunchen, maar dat werd half drie. De lunch was weer erg gevarieerd.. not! Na de lunch gingen we met de coaches van A-step naar verschillende wijken. Daar gingen we met de coaches en de kinderen lekker sporten. De kinderen vinden het bijzonder dat wij wit zijn en ze willen ons allemaal aanraken en ons prachtige haar uit ons hoofd trekken. De kinderen vliegen heen en weer tijdens de voetbalpartijtjes. Ze verslaan ons zelfs met voetbal terwijl we 2x/3x zo oud zijn. Iedereen van de groep vond het een gave ervaring. Elke groep is op een manier terug gekomen, met de pikipiki, lopend of met de Matatu’s. Soms was dat een beetje maf door het verkeer. Niet over de weg bijvoorbeeld maar naast de weg, met de piku piku tussen allen auto’s door en vooral met veel getoeter. Gelukkig allemaal heelhuids teruggekomen. Het was echt een top middag!
Genieten doen we zeker, tot de volgende keer.

Veel liefs en kusjes aan het thuisfront!!
Martijn & Lieke

 
Dag 6.
Vandaag was de tweede dag dat we aan het werk gingen bij het A-step gebouw. Na een goed ontbijt waarna Martijn weer vroeg wie er last had van Oenkapoenka de regenworm, ofwel wie er last had van diarree, zijn we vertrokken naar het gebouw. Tot onze verbazing hadden de werklui na ons vertrek nog goed doorgewerkt waardoor we vandaag in de eerste kamer al konden beginnen met het plaatsen van de ramen. In tegenstelling tot gisteren zijn we vandaag heel erg betrokken geweest bij de bouw. Iedereen werkte hard en er werd van alles gedaan waaronder: water halen, zand scheppen, cement maken, plamuren, ijzer vlechten en de pilaren van de poort plaatsen! Rond een uurtje of één zat iedereen er wel doorheen en kwamen de spierpijntjes en rugklachten naar boven. Gelukkig was dit precies het moment dat Tim, Rob en Michel met de lunch aan kwamen zetten die ze bij het restaurant hadden opgehaald.
Na de lunch gingen we naar Iten, waar onder andere het hoogtecentrum van Lornah Kiplagat zit. Tim had geregeld dat hier vier verschillende scholen met 50 kinderen naar een achteraf gelegen mini stadionnetje kwamen waar de kinderen in groepen werden verdeeld. Gisteren waren we al in tweetallen opgedeeld en hadden we per tweetal verschillende sportactiviteiten voorbereid. Daarnaast waren het de vier ALO studenten (Marthe, Heike, Imke en Anneke) die een heel programma hadden bedacht voor de docenten van de kinderen. Hier lieten zij zien hoe wij in Nederland sportlessen geven en organiseren. Tevens waren zij de coördinatoren van de dag en hielpen zij iedereen met het bedenken van de verschillende sportactiviteiten. Al met al hebben deze vier meiden geweldig werk geleverd en dit is ook de reden dat wij ze apart willen benoemen en complimenteren!!
Toen we eenmaal aankwamen bij het stadionnetje waren er nog maar enkele leerlingen, maar uit het niets kwamen ze allemaal tegelijk aanrennen. Voordat wij aan de slag gingen met de kinderen, zijn we naar een geweldig uitzichtpunt gelopen om daarna onze oefeningen uit te zetten. Terwijl wij dit deden gaven onze ALO chicks een geweldig hoofd-schouders-knie-en-teen warming-up waar iedereen met veel enthousiasme aan mee deed. Hierna werden de groepen opgedeeld en ging iedereen aan de slag met zijn 20tal kinderen. Iedereen had verschillende spellen bedacht waardoor er naar een tijdje vanuit verschillende hoeken Nederlandse spelletjes naar voren kwamen waaronder ‘Anne -Maria koekoek’. Hier keken de kinderen eigenlijk heel raar van op omdat ‘koekoek’ in het swahili’s ‘kip’ betekend. Ook werd er veel gezongen, gedanst, balspelletjes gespeeld, teamwork opdrachten gedaan en wedstrijdjes gespeeld. Tevens hebben we geëvalueerd met de kinderen wat ze vandaag allemaal geleerd hadden en hoe sport ze hierbij kan helpen. Rond 17:30 zou de gouverneur van het district van Iten komen om iets te openen en even zijn woordje te doen. Dit is dus weer een andere gouverneur dan we op dag 4 hebben ontmoet. Toen wij met zijn allen netjes klaar zaten met de kinderen om de gouverneur te ontvangen kwamen er uit het niets ongeveer 15 for-weel-drives aanrijden met alle ministers van het district van Iten erin. Dit was een bezoek waar wij allemaal erg veel gemengde gevoelens van kregen. Zo heeft de gouverneur zich uiteindelijk niet vertoond aan de kinderen en hebben we totaal maar één minister, de minister van sport, ontmoet die ook weer binnen 5 minuten weg was. Hier hebben wij mee mogen maken hoe veel geld de politiek wel niet achterover drukt in plaats van investeren in de bevolking.
Nadat de ministers allemaal vertrokken waren hebben we nog een leuke afsluiting gedaan met de groep door een kort bezoek te brengen aan het hoogte centrum van Lornah Kiplagat. Het leuke hiervan is dat de fitnessapparaten van de sportschool die hier is, allemaal komen vanuit de oude ALO!
Het Keniale idee vandaag kwam van Bob Mantel en Wouter Hoogeveen. Omdat wij gemerkt hebben dat water nog steeds schaars is in Kenia hebben zij besloten om tegelijkertijd te poepen en te douchen. Omdat het afvoerputje van de douche de wc is hoeven ze hierdoor niet meer door te trekken waardoor er weer een aantal liters water bespaard worden. Het wordt momenteel nog overwogen in de groep of die Keniale idee wordt overgenomen.
Bijna iedereen is momenteel gesloopt en kan niet wachten om naar dromenland te gaan waar zij het avontuur van morgen vast voor zich zien.

Lala Salama (fijne avond)
Mitchell van Strien en Wouter de Haas



Dag 7
Jambo sana! (hallo allemaal!)
Na een mager ontbijt, waarbij de worstjes ontbraken, gingen we op weg naar de A-Step bouwplaats om voor de derde dag op rij aan de slag te gaan. Eenmaal aangekomen waren de Keniaanse werkers al lang aan de slag en hadden goede voorbereidingen getroffen. Bij aankomst spotten wij een Piki-Piki (motortaxi) in de verte met een enorme boxen achterop! Dus wij dachten chill, lekker muziek bij het werken. Maar op de Keniaanse manier was er geen rekening gehouden met het feit dat er geen elektriciteit in de buurt was om de versterker te voeden. Oftewel geen muziek, helaas.. Om de dag af te trappen deed Timothy Lusala een praatje en deed Danielle een kort (Nederlands) gebedje. Dat gebedje werd duidelijk gewoonte om de dag of een bijeenkomst te beginnen.
De helft van ons begon met de laatste kamers stuken, overige studenten gingen aan de slag met water dragen. In de laatste kamers lagen de middelen om te stuken al klaar en was het cement gemengd. We konden snel aan de slag om hopelijk de laatste kamers af te werken. De andere helft had inmiddels een lijn gemaakt om de emmers water door te geven naar de bouwplaats.
Na ongeveer 2 uur bedacht Rob Conradi dat er twee jaar geleden een waterpomp was gegeven aan Timothy. Deze pomp werd even later opgehaald. Oftewel we hadden dit ook twee dagen eerder kunnen aansluiten. Toen de pomp aangesloten was op de waterput duurde het weer even voordat de pomp het water naar boven kreeg. Inmiddels gewend aan de Keniaanse manier van werken, gingen we tijdens het wachten een balletje overgooien met de buurkindertjes (terwijl de anderen nog hard aan het werk waren). Toen de waterpomp werkte hadden we binnen tien minuten de grote vaten gevuld en konden de Kenianen opeens hard rennen, zodat de pomp niet uit gezet hoefde te worden.
Aan het eind van de ochtend waren er ook een aantal mensen bezig met het uithakken van de ramen. Hiermee werd bedoeld dat er gaten in de kozijnen moesten worden gehakt voor de bevestigingspunten. Oftewel de Keniaanse manier van werken is eerst alles opbouwen en metselen en daarna een stuk weer afbreken en afhakken. Logisch.
Voor de lunch van die dag reden we naar het centrum toe waar we op een nieuwe locatie gingen lunchen. In een Amerikaanse setting kregen we een lekkere lunch voorgeschoteld met zowaar een mini sandwich! Na de lunch was er nog tijd om een boodschapje te doen voor de komende dagen en bier in te slaan voor de avonden. Toen alle boodschappen waren ingepakt en in de bus waren gelegd gingen de jongens en meisjes ieder hun eigen weg. De jongens gingen naar een rehabilitatie centrum en de meisjes gingen naar een sloppenwijk om te discussiëren met vrouwen over de positie en problemen van de vrouwen.
De jongens zijn samen met de coaches van A-step in de bus naar het rehabilitatiecentrum gegaan. Aangezien de Kenianen niet iedere dag douchen stonden de ramen in de bus zo ver mogelijk open. Toen we eenmaal waren aangekomen konden we nog net de laatste speech van de graduationsceremony meemaken. Na deze speech werden we hartelijk welkom geheten door de directeur/pastoor, die alleen de voorste rij personen kon verstaan. De rest viel zowat in slaap. Wederom werd er weer gebeden. Na dit gebed vertelde de pastoor over zijn moeilijke geschiedenis en de reden van de oprichting van het centrum. Ook kwamen er drie ex-verslaafden aan het woord, waaronder een vrouw die in Amerika gestudeerd heeft en een baan in de zorg had. Ze sloot af met de mooie woorden don’t talk the talk, but walk the walk. Daarnaast was er ook een leraar van de universiteit die 86% van zijn leven (36jaar) verslaafd is geweest aan de alcohol. Het kan dus iedereen overkomen.
Tijdens dit laatste gesprek kwamen we door de taalbarrière op het onderwerp Corona in plaats van de valuta Kronen uit. Niet geheel ontoepasselijk in de aanwezigheid van drie ex alcoholisten. Toen we even later buiten stonden en er iemand gedag tegen ons zei, waarop geantwoord werd met “cheers” was het serieuze van deze trip helemaal weg. Na nog een korte rondleiding door het complex gingen we nog even volleyballen met een aantal mensen van het rehabilitatiecentrum. Toen we weer bij de bus aankwamen overhandigden Timothy, Mark en Martijn heel plechtig een bal aan het centrum. Hier werden natuurlijk echte persfoto’s van genomen en na deze overhandigingen gingen de jongens weer terug naar het hotel. Aangezien de meisjes nog niet terug waren konden de jongens nog heerlijk genieten van de rust tot ook zij weer terug kwamen bij het hotel. Maar we hebben ze natuurlijk wel heel erg gemist ;)
De meiden zijn vandaag met z’n eenentwintigen in één matatu (waar normaal maar 14 personen in kunnen) in de “slumbs” gaan praten met Keniaanse vrouwen over de positie en problemen van de vrouw in beide landen. Het eerste groepsgesprek wat plaats vond ging over de vrouw en seks. Hierbij is ons vermoeden bevestigd dat Keniaanse vrouwen heel anders gepositioneerd zijn dan Nederlandse vrouwen. De vrouwen mogen bijvoorbeeld hun man geen seks weigeren. Er is een wet in Kenia, dat als zij dit doen, dat hun man hen aan mag klagen omdat hem dan zijn rechten worden ontnomen. Voor ons is dat echt te bizar voor woorden. Hierna hebben wij ook nog een gesprek gehad over de problemen waarmee de vrouwen te maken krijgen. Wij vonden het erg moeilijk om problemen waar wij mee te maken krijgen te bedenken. In vergelijking met Keniaanse vrouwen hebben wij geen problemen. De enigste problemen waar wij mee te maken hebben dat zijn luxe problemen. Samen zijn we opzoek gegaan naar een manier/oplossing om de positie van de vrouw te verbeteren. Wij hebben vooral aangedragen dat de vrouwen in Kenia voor zichzelf moeten opkomen. Echter zijn de vrouwen in Kenia echt bang voor hun man. Ze leven heel erg onder de duim van de man. Wij hebben hun proberen duidelijk te maken dat mannen ook afhankelijk zijn van hun vrouw en dat vrouwen niet alles hoeven te accepteren van een man. Zoals Theresa zei ‘you first have to believe in yourself and then others will believe in you “. Na het laatste gesprek hebben wij één op één gesprekken gehad met een Keniaanse vrouw. Hierbij werd mij ook duidelijk dat sommige vrouwen die wel voor zichzelf opkomen en wegvluchten van hun man daarna in de prostitutie belanden. Dit is voor hen de enigste manier om zichzelf en hu kinderen te onderhouden.

Na het avondeten hadden we nog tijd over om ons voor te bereiden op morgen. Er staat namelijk een grote sportdag op te planning voor ongeveer 300 tot 400 kinderen! Maar meer daarover morgen.
Op het Keniale idee van gisteren over Bob en Wouter willen we nog iets verhelderen. Het poepen onder de douche wordt door één persoon gedaan. Het is dus niet zo dat Bob staat te douchen en Wouter daar naast staat zit te poepen. Voordat er erg vreemde gedachtes bij iedereen beginnen te komen. Dit Keniale idee is door meerdere mensen tot goed idee bestempeld.

Arivideci,
Jur van Kouteren, Rob Wiggerink & Nathalie Walraad.